نسخه‌نویسی اصولگرایان برای اصلاح‌طلبان!
معمولا پس از به‌دست گرفتن سکان قوه مجریه از سوی یک جناح، مجلس آینده مجلسی همسو با دولت از آب درمی‌آید. تنها کافی است نگاهی کوتاه به 10دولت و 9 مجلس قبل داشت تا این ادعا رنگ واقعیت به‌خود بگیرد. هر چند نوعی تقسیم کار وجود داشته و تا قبل از دولت احمدی‌نژاد هیچگاه قوه مجریه سهم اصولگرایان نبوده اما از سال 84 تا 92 در اختیار گرفتن دولت و مجلس وضعیت مطلوبی را برای اصولگرایان رقم زد و از همین رو بود که برخی از اعضای این جناح به این فکر افتادند عرصه را برای حضور رقیب تنگ کنند؛ طرحی که انتخابات92 نشان داد جواب نداده است.
مردم قدرت انتخاب دارند و این مهمترین مولفه انتقال قدرت در عرصه سیاسی است؛ اما نباید توجه به سلایق و دیدگاه‌های مختلف را در پیشبرد امور بی‌اهمیت دانست؛ امری که در هشت سال گذشته و با یکدست شدن دولت و مجلس نادیده انگاشته شد و بعضا انتقاد از برنامه‌ها و سیاستهای دولت جای خود را به تعریف و تمجید داد؛ در چنین شرایطی جای مهمترین مسائل را حاشیه‌ای‌ترین موضوعات گرفت. در انتخابات یازدهمین دوره ریاست جمهوری و در حالی که جناح اصولگرا بیشترین کاندیدا را داشت انتخاب مردم گزینه‌ای دیگر بود؛ یعنی حسن روحانی، فردی که به لحاظ دیدگاه و گفتمان بیشترین قرابت را با جناح اصلاح‌طلب داشت. انتخابی که در سایه یک ائتلاف به ثمر رسید؛ محمدرضا عارف و حسن روحانی نتیجه انتخابات 24خرداد92 را دیگرگونه رقم زدند. اما حال که سنگر قوه مجریه برای اصولگرایان از دست رفته بود دیگر گلایه و انتقاد از خودی‌ها کاری از پیش نمی‌برد و انتخابات ریاست‌جمهوری برای اصولگرایان آن گونه که انتظار داشتند رقم نخورد، اما این ختم ماجرا نبود. پس از آنکه دولت رسما کار خود را آغاز کرد اقداماتش در عرصه سیاسی و بین‌المللی به مردم گفت دولت یازدهم با دیدی بازتر و کارشناسانه‌تر از دولت‌های نهم و دهم به پیش می‌رود و همین امر زنگ خطری بود برای منتقدان دولت در مجلس تا کسب کرسی برای دور دهم را دور از دسترس ببینند.
سیاست نخ‌نما
اصولگرایان به ویژه طیف تندرو به خوبی می‌دانند که شاید آخرین روزهایی باشد که روی صندلی‌های سبز رنگ مجلس می‌نشینند چرا که روند معمول اینگونه بوده که بعد از تغییر یک دولت، مجلس بعدی همسوی آن خواهد بود.دولت یازدهم با رویکرد اعتدال و گفتمان اصلاح‌طلبی در شرایطی روی کار آمد که شرایط اقتصادی، سیاسی و حتی سیاست خارجی به صورتی انتقاد‌آمیز اداره شده بود و توانست تغییراتی ایجاد نماید که بیشترین انتقادها را از سوی برخی بهارستان‌نشینان به دنبال داشت و همین امر موجب شد انتقادات از رویه و رفتار دوگانه برخی نمایندگان نسبت به دولت‌های نهم و دهم با یازدهم بروز و ظهور یابد و امروز فعالان سیاسی خواستار تغییر ترکیب خانه ملت شوند. گفتمان اصلاح‌طلبی با تکیه بر پایگاه اجتماعی قوی مسئله‌ای است که بیش از هر زمان دیگر نگرانی را میهمان اردوگاه اصولگرایی کرده است؛ حال وقتی احتمال ائتلاف میان اصلاح‌طلبان و اعتدالگرایان مطرح می‌شود بار دیگر خاطره خرداد 92 در ذهن جناح راست زنده می‌شود و همین امر کافی است تا تمام تلاش خود را به کار بندند که راه رسیدن به بهارستان را بر رقیب تنگ کنند. برای تحقق این موضوع نیز بار دیگر بازی گذشته را در دستور کار قرار داده‌اند یعنی انکار جایگاه و پایگاه اصلاح‌طلبی با این تفاوت که این بار نیاز به یک تلاش مضاعف است تا بتوانند علاوه بر تضعیف جایگاه اصلاح‌طلبان ائتلافی را که تنها در حد گمانه زنی و گاه پیشنهادات سیاسی مطرح می‌شود را هم تحت‌الشعاع قرار دهند.
نسخه نویسی برای اصلاح‌طلبان
طبیعی است در بزنگاه‌های انتخابات، احزاب و جناح‌ها خود را برای رقابتی سرنوشت‌ساز آماده می‌سازند و در این مسیر تمام احتمالات در نظر گرفته می‌شود اما گویا این مسئله برای اصولگرایان نامانوس است یا از نظر آنها برنامه‌ریزی برای اصلاح‌طلبان امری محال است چرا که فعالیت انتخاباتی اصلاح‌طلبان را زیر ذره بین خود قرار می‌دهند و پس از آن به راهکارهایی اشاره می‌کنند که در اردوگاه اصولگرایی بیشتر مورد توجه است. درواقع رسانه‌های اصولگرا در حالی برای اصلاح‌طلبان نسخه راهبردی می‌نویسند که در اردوگاه اصولگرایی هنوز اما و اگرهای بسیاری وجود دارد. این نسخه نیز محور قرار گرفتن فردی محبوب و دارای تاثیرگذاری بسیار است که نتیجه‌اش در انتخابات92 اثبات شد و این در حالی است که جریان اصولگرایی در نبود چهره‌های تاثیرگذار خود درصدد اتحاد با محوریت جامعتین بر آمده است. نکته دیگر آن که چندی پیش اصولگرایان اعلام کردند به وحدت دست یافته‌اند و این وحدت در شرایطی اعلام شده که تا پیش از آن قرار گرفتن اعضای جبهه پایداری یعنی مهمترین حزب حامی احمدی‌نژاد در این ائتلاف مورد سوال بود و گاه حتی به تنها نقطه اختلاف در راستای وحدت اصولگرایی تبدیل شده بود اما به هرصورت پایداری پایه‌ای از وحدت شد و متعاقب آن حرکت‌های انتخاباتی احمدی‌نژاد نیز آغاز شد؛ آن هم در قالب سفرهای استانی و این تنها می‌تواند یک معنا داشته باشد و آن جمع شدن اصولگرایان زیر چتر احمدی‌نژاد است.
هجمه‌های پی در پی
اصولگرایان که سعی در حفظ صندلی‌های بهارستان دارند گام را فراتر از نسخه‌پیچی و زیر سوال بردن چهره‌ها و برنامه‌های اصلاح‌طلبان گذاشته‌اند و در حرکتی جدید سعی بر تعیین تکلیف برای طیف مقابل و نیز هموار کردن مسیر برای کسانی که می‌خوهند جوی را ایجاد کنند که از آن فقط خودشان بهره ببرند یعنی سوار بر موج اصلاح‌طلبان برای رسیدن به ساحل اصولگرایان. برای همین است که گاه فعالیت انتخاباتی اصلاح‌طلبان زیر سوال می‌رود و گاه پیشنهاداتی از جمله ائتلاف میان اصلاح‌طلبان و اعتدالگرایان مورد هجمه قرار می‌گیرد و همه این موارد را می‌توان یک اعتراف تلقی کرد؛ اعتراف به آنکه اصلاح‌طلبی قابل حذف نیست و هر جا فعالیت اصلاح‌طلبان رنگ بیشتری به خود گرفته است اصولگرایان با نگرانی بیشتری سعی در تحت‌تاثیر قرار دادن قواعد بازی داشته‌اند.
سیاست نخ‌نما
اصولگرایان به ویژه طیف تندرو به خوبی می‌دانند که شاید آخرین روزهایی باشد که روی صندلی‌های سبز رنگ مجلس می‌نشینند چرا که روند معمول اینگونه بوده که بعد از تغییر یک دولت، مجلس بعدی همسوی آن خواهد بود.دولت یازدهم با رویکرد اعتدال و گفتمان اصلاح‌طلبی در شرایطی روی کار آمد که شرایط اقتصادی، سیاسی و حتی سیاست خارجی به صورتی انتقاد‌آمیز اداره شده بود و توانست تغییراتی ایجاد نماید که بیشترین انتقادها را از سوی برخی بهارستان‌نشینان به دنبال داشت و همین امر موجب شد انتقادات از رویه و رفتار دوگانه برخی نمایندگان نسبت به دولت‌های نهم و دهم با یازدهم بروز و ظهور یابد و امروز فعالان سیاسی خواستار تغییر ترکیب خانه ملت شوند. گفتمان اصلاح‌طلبی با تکیه بر پایگاه اجتماعی قوی مسئله‌ای است که بیش از هر زمان دیگر نگرانی را میهمان اردوگاه اصولگرایی کرده است؛ حال وقتی احتمال ائتلاف میان اصلاح‌طلبان و اعتدالگرایان مطرح می‌شود بار دیگر خاطره خرداد 92 در ذهن جناح راست زنده می‌شود و همین امر کافی است تا تمام تلاش خود را به کار بندند که راه رسیدن به بهارستان را بر رقیب تنگ کنند. برای تحقق این موضوع نیز بار دیگر بازی گذشته را در دستور کار قرار داده‌اند یعنی انکار جایگاه و پایگاه اصلاح‌طلبی با این تفاوت که این بار نیاز به یک تلاش مضاعف است تا بتوانند علاوه بر تضعیف جایگاه اصلاح‌طلبان ائتلافی را که تنها در حد گمانه زنی و گاه پیشنهادات سیاسی مطرح می‌شود را هم تحت‌الشعاع قرار دهند.
نسخه نویسی برای اصلاح‌طلبان
طبیعی است در بزنگاه‌های انتخابات، احزاب و جناح‌ها خود را برای رقابتی سرنوشت‌ساز آماده می‌سازند و در این مسیر تمام احتمالات در نظر گرفته می‌شود اما گویا این مسئله برای اصولگرایان نامانوس است یا از نظر آنها برنامه‌ریزی برای اصلاح‌طلبان امری محال است چرا که فعالیت انتخاباتی اصلاح‌طلبان را زیر ذره بین خود قرار می‌دهند و پس از آن به راهکارهایی اشاره می‌کنند که در اردوگاه اصولگرایی بیشتر مورد توجه است. درواقع رسانه‌های اصولگرا در حالی برای اصلاح‌طلبان نسخه راهبردی می‌نویسند که در اردوگاه اصولگرایی هنوز اما و اگرهای بسیاری وجود دارد. این نسخه نیز محور قرار گرفتن فردی محبوب و دارای تاثیرگذاری بسیار است که نتیجه‌اش در انتخابات92 اثبات شد و این در حالی است که جریان اصولگرایی در نبود چهره‌های تاثیرگذار خود درصدد اتحاد با محوریت جامعتین بر آمده است. نکته دیگر آن که چندی پیش اصولگرایان اعلام کردند به وحدت دست یافته‌اند و این وحدت در شرایطی اعلام شده که تا پیش از آن قرار گرفتن اعضای جبهه پایداری یعنی مهمترین حزب حامی احمدی‌نژاد در این ائتلاف مورد سوال بود و گاه حتی به تنها نقطه اختلاف در راستای وحدت اصولگرایی تبدیل شده بود اما به هرصورت پایداری پایه‌ای از وحدت شد و متعاقب آن حرکت‌های انتخاباتی احمدی‌نژاد نیز آغاز شد؛ آن هم در قالب سفرهای استانی و این تنها می‌تواند یک معنا داشته باشد و آن جمع شدن اصولگرایان زیر چتر احمدی‌نژاد است.
هجمه‌های پی در پی
اصولگرایان که سعی در حفظ صندلی‌های بهارستان دارند گام را فراتر از نسخه‌پیچی و زیر سوال بردن چهره‌ها و برنامه‌های اصلاح‌طلبان گذاشته‌اند و در حرکتی جدید سعی بر تعیین تکلیف برای طیف مقابل و نیز هموار کردن مسیر برای کسانی که می‌خوهند جوی را ایجاد کنند که از آن فقط خودشان بهره ببرند یعنی سوار بر موج اصلاح‌طلبان برای رسیدن به ساحل اصولگرایان. برای همین است که گاه فعالیت انتخاباتی اصلاح‌طلبان زیر سوال می‌رود و گاه پیشنهاداتی از جمله ائتلاف میان اصلاح‌طلبان و اعتدالگرایان مورد هجمه قرار می‌گیرد و همه این موارد را می‌توان یک اعتراف تلقی کرد؛ اعتراف به آنکه اصلاح‌طلبی قابل حذف نیست و هر جا فعالیت اصلاح‌طلبان رنگ بیشتری به خود گرفته است اصولگرایان با نگرانی بیشتری سعی در تحت‌تاثیر قرار دادن قواعد بازی داشته‌اند.
