پایان ائتلاف اصلاح‌طلبان و اعتدال‌گرایان؟
آخرین ساعات تبلیغات بود. همه نیروهای ستاد‌های انتخاباتی دیگر «کف خیابان» پوستر پخش می‌کردند. خیلی‌ها هم که حتی گذرشان به ستاد هم نیفتاده بود، احساس خطر کرده بودند شب کنار خیابان‌ها آستین را بالازده بودند و خود نیز وارد گود تبلیغات شده بودند. همه نگران بودند. دولت یازدهم پرونده برجام را به مجلس برده بود و با سختی توانسته بود تصویب آن را بگیرد. برنامه‌های دولت حسن روحانی در صورتی که مجلس را از دست می‌داد کاملا به حاشیه می‌رفت. به گزارش روز نو : برنامه‌هایی‌که در دو سال پیش از آن نیز بدون پافشاری شدید روحانی امکان اجرای محدود نیز نمی‌یافت. بااین‌حال، در بسیاری از موارد نیز روحانی و تیمش با ناکامی مواجه شده بودند، در مهم‌ترین این اتفاقات، رضا فرجی‌دانا، وزیر علومی که توانسته بود کلید روحانی را حداقل در قفل دانشگاه‌ها بچرخاند، توسط همین مجلس استیضاح شده بود. فضای سنگینی درکشور حکم فرمایی می‌کرد. زمان تایید صلاحیت‌ها بیشتر کاندیداهای اصلاح‌طلب رد صلاحیت شده بودند و همین مسئله روح ناامیدی را بر فضا حاکم کرده بود. خیلی‌ها باز سخن به تحریم گشوده بودند. اما ناگهان سیدمحمد خاتمی، رییس‌جمهور دوره اصلاحات با تکرارش کنار لیست امید آمد. لیستی که از ائتلاف میان اصلاح‌طلبان، اعتدالیان و اصولگرایان معتدل بسته شده بود و فضا را تغییر داد. مردم با هم در خیابان بحث می‌کردند. بحث‌ها بالا گرفته بود و حتی گاهی به دعوا کشیده می‌شد. گروهی لیست طرف مقابل را ضددولت و واپسگرا می‌دانست و گروهی دیگر لیست مقابلش را انگلیسی و همین فضای دوقطبی دلهره را برای ناظرین افزایش می‌داد. هفت اسفند ۹۴ گذشت، مردم پای صندوق‌های رای آمدند. فردای انتخابات شد. اخبار ساعت هفت شب. مجری شروع به خواندن اسامی برندگان انتخابات تهران کرد. نفس‌ها در سینه حبس شده بود. در کمال ناباوری گویی لیست انتخاباتی امید را به ترتیب می‌خواند. به جز حداد عادل، همه نمایندگان مردم، از لیست امید رای آورده بودند. چند ساعت بعد، حداد عادل هم رفت و همه سی نفر، سی نفر لیست امید شد و خبر پیروزی قاطع حامیان دولت همه رسانه‌های کشور را درنوردید. اما با ورود به مجلس این ائتلاف امید تازه اول درگیری‌ها بود.
از انتخاب رییس مجلس گرفته تا جزیی‌ترین مسائل دیگر. فضا آن‌قدر متفاوت شد که لیست پیروز انتخابات، در مجلس به اقلیت تغییر شکل یافت. انتخاباتی که حداقل ۱۴۶ عضو از ۲۹۰ نماینده را از خود به مجلس برده بود، عاقبت نتوانست فراکسیون اکثریت را تشکیل دهد. برخی دلیل این اتفاق را مدیریت بد رییس فراکسیون، یعنی محمدرضا عارف دانستند. برخی دیگر از تحلیلگران نیز دلیل اصلی آن را ائتلاف سیاسی اصلاح‌طلبان با اصولگرایان بیان کردند. به این مفهوم که برخی با نردبان اصلاح‌طلبان وارد مجلس شدند اما عاقبت آنها را رها کردند. محمدرضا عارف خودش هم از این ناکامی آگاه شده است. او درگفت‌و‌گو با انتخاب گفت: «در انتخابات سال ۹۸ با پرچم اصلاح‌طلبانه وارد می‌شویم یعنی ائتلاف نمی‌کنیم؛ به اندازه کافی هم نیرو داریم و با تعاملی که با شورای نگهبان داریم و با تغییر نگرشی که در برخی از نهادهای حاکمیتی نسبت به جریان اصلاحات به وجود آمده است انشأالله به این نتیجه برسیم که تایید صلاحیت‌ها روند عادی و قانونی را طی کند و همانند انتخابات شوراها با تورم نیرو مواجه باشیم.»
حال پس از گذشت دو سال و پیروزی دیگر، یعنی انتخابات شورای اسلامی شهر و روستا سوالی اساسی در اردوگاه اصلاح‌طلبان به وجود آمده است و آن اینکه آیا می‌توان به تنهایی و بدون یاری نیروهای ائتلاف در انتخابات مجلس آینده پیروز شد؟ این درحالی است که تجربه شورای اسلامی شهر پیش چشم همگان است. انتخاباتی که از اصلاح‌طلب‌ترین افراد تا اصولگراترین مردم در آن کاندیدا داشتند. اما قهر مردم با صندوق‌های رای از جانبی و عدم ائتلاف نیروهای اصلاح‌طلب از جانب دیگر فضا را برای روی‌کارآمدن لیست آبادگران و در نهایت محمود احمدی‌نژاد آماده کرد. حال دوباره سوال را تکرار می‌کنم، آیا می‌توان به تنهایی و بدون یاری نیروهای ائتلاف در انتخابات مجلس آینده پیروز شد
وقايع اتفاقيه
