روز نو :روزنامه اطلاعات در باره نوشته اخیر علی کریمی در باره نذری و واکنش یک روحانی به آن نوشت : چندسال است که غائله‌ برپا می‌شود از دوسو؛ در عزاداری‌های محرّم و نذورات؛ یک‌سو به نقد و خرده‌گیری در مخارج؛ دیگرسو به پافشاری بر ادامه‌ی آن؛ قربه‌الی‌الله یا به کسب حوائج.

آن به این می‌تازد، که خرج دو روز یا ده روز را در طول سال تقسیم تدریجی بر فقرا کنید؛ این بر آن برمی‌آشوبد، که این‌چند روز، خود موضوعیتی مستقل دارد و نه منافی خیرات سالانه است و نه مزاحم آن.
این که آیا هردو گروه، اعمالشان گواه بر نیّاتشان است، قضاوتش با ما نیست؛ اما چالش تکراری این دو تفکر، بهتر بگویم، این دو جبهه، واقعا آزارنده شده‌است.

روی خطاب در این سخن- با علم به آن‌که می‌دانم بر بسیاری، به خصوص منتقدان حرفه‌ای و عادتی، خوش نخواهد نشست- گروه ناقدان و خرده‌گیران بر مخارج مراسم سنتی ومذهبی است؛ که افاضات را دیگر از حد گذرانده‌اند؛ به خصوص که سرشاخه‌های این به اصطلاح منتقدان و ایرادگیران، معمولا نامورانی هستند،سلبریتی یا شهرگان ورزشی و هنری، که یا کارنامه‌ی شفافی از خیرات و مبرّات اجتماعیشان ندارند؛ یا اگر هم خیری دارند، در مخارج دیگر ایام سالشان کمترین ملاحظه‌ای -از آن نوع که در دهه‌ی محرم توصیه می‌کنند- به خرج نمی‌دهند؛ انگار دو سه روز اوج عزای محرّم، اوج بحران گرسنگی فقرای سالیانه و نقطه‌ی آی‌سی‌یوی بیماران لاعلاج و لحظه‌ی نجات کودکان کار و خلاصه، دقیقه‌ی نودِ خلاصی جامعه از دردهاست!

اگر برخورد فردی، منبری یا غیر منبری، با این سناریوی کاریکاتورشده‌ی خسته‌کننده، از سر عصبانیت یا سخن‌گویی قشر عظیمی از عزاداران، کمی از جاده‌ی عرفِ لینت و آرامی خارج شود؛ آنگاه واویلاه و بیا و بیین! که: واژه ناروا به کار بردید و بر احساسات جامعه ناخن کشیدید و بر فردی محبوب از سلبریتی‌ها وهن و تندی روا داشتید و خلاصه، فلک را بد شکافتید و طرحی نحس درانداختید و وا اسفاه!…پس منتظر کامنت‌های فالوورهامان باشید؛ که خوب جنگی را آغاز کردید!

البته مزاج‌های ناتوان در هضم نخودهای ناپز، منتظرند، تا در این موقعیت‌ها غائله به پا کنند و به جای آن که انصاف دهند، که تیر اول این جنگ سالیانه همیشه از کدام سو پرتاب می‌شود، پاشنه ورمی‌کشند در آستانه‌ی پیج‌ها به کامنت‌های میلیونی و کمان‌های بعدی را زه می‌کنند به سوی کسی که-اگر هم او بیش از حد غضب کرده و بر زبان ناروا رانده- اما تیرخورده‌ی همه‌ساله‌ی این ایام است؛ از سوی فرماندهانی که توصیه‌ها و دلسوزی‌های محرّمیشان با رفتار و زندگی دیگر ایام سالشان نمی‌سازد و زین روی خون طرف مقابل را به جوش می‌آورند و خدا نیاورَد که طرف هم بر فراز منبر جوگیر شود و لاعلاج؛ کلمه‌ای بر زبان آوَرد؛ تا قرآن‌ها در لشگر مقابل بر سر نیزه‌ها شود!

ارباب منابر و عمائم با کظم غیظ و زبان آرام‌تر، حجت و برهان بر صحت رویّه و سُننشان آورند؛ نیز کاش پیام به گوش آن‌ گروه مقابل هم می‌رسید که: شمایان نازنین نیز ، در حد دانشتان به اعتقادات و احساسات دینی مردم ورود کنید.