پشت پرده تصمیم کریم باقری برای عدم پذیرش سرمربیگری پرسپولیس

 3 بازی، 2 برد، یک شکست و از دست دادن یک جام. این کارنامه سرمربیگری کریم باقری در پرسپولیس است. مردی که بارها و بارها تاکید کرده هیچ تمایلی به نفر شماره یک بودن ندارد و نمی خواهد تحت هیچ شرایطی سرمربی باشد. او قبل از بازی سوپرجام اعلام کرد که با هر نتیجه ای این آخرین حضور او به عنوان سرمربی روی نیمکت است و بعد از بازی دوباره اعلام کرد که باشگاه بهتر هست هر چه زودتر به دنبال یک سرمربی مطرح و درجه یک باشد چرا که دوران وی در این تیم تمام شده.

تصمیم کریم باقری را البته از دو منظر می توان دید. وجهه اول پایداری و پایمردی شاه کریم در تمامی این سالهاست. او در تمام این سالها در کنار پرسپولیس حضوری بی سر و صدا اما بسیار موثر و کلیدی داشته و با استفاده از کاریزما و اتوریته بی بدیلش نقش یک راهبر را ایفا کند. راهبری که اجازه نداده آب در دل سرمربی تکان بخورد؛ چه برانکو، چه کالدرون، چه یحیی و چه حتی گاریدو.

کریم باقری، نامی است که برای هواداران پرسپولیس چیزی فراتر از یک بازیکن یا مربی است. او یک نماد است، کسی که در بزنگاه‌های حساس، تیم را از بحران‌های کوچک و بزرگ عبور داده و با شخصیت قوی و حضور تأثیرگذارش، آرامش و انسجام را به تیم هدیه کرده است.

در مقاطعی که پرسپولیس با چالش‌های بزرگی روبه‌رو بود، از اختلافات درون‌تیمی گرفته تا فشارهای شدید رقابت، کریم باقری نقش یک رهبر در سایه را ایفا کرد. او با تجربه، آرامش و دانش فوتبالی خود، تیم را جمع و جور کرد و اجازه نداد تا این باشگاه پرافتخار دچار تزلزل و فروپاشی شود.

این وجهه اول از نقش کریم باقری در پرسپولیس است. اما این نمایش روی دیگری هم دارد. کریم باقری بعد از سرمربی تیم گرانترین قرارداد را در کادر فنی پرسپولیس داشته و همیشه جایگاه او حداقل از منظر اقتصادی از همه بالاتر و والاتر بوده. منتقدان می گویند که او برای تشر زدن به بازیکنان و کنترل رختکن و البته بازی آقاوسط در تمرینات سالیانه چند میلیارد دریافتی دارد! قرارداد او حتی از بسیاری از سرمربیان شاغل در لیگ برتر بیشتر است. البته باقری خود بهتر می داند که با داد زدن در رختکن و روی نیمکت و البته بازی آقاوسط نمی توان سرمربی بود و نتیجه گرفت. برای موفقیت در فوتبال در قامت سرمربی به المان های بیشتری نیاز است که باقری آنها را ندارد و خودش بیش از بقیه به آن واقف است.

هر چه هست و با هر معیاری که کریم باقری را آنالیز و تحلیل شود، این ویژگی او را باید طلا گرفت. در دوره ای که همه مدعی هستند و خود را علامه دهر می دانند، تواضع کریم به نداشتن و ندانستن خود یک فضیلت گرانبهاست؛ فضیلتی که آن را باید ستود.