گاردین: ایران در حال تست موشک ۱۲هزار کیلومتری است

در همین حال، رسانه‌های آمریکایی هر روز با انتشار اظهارات جدیدی از دونالد ترامپ، تلاش می‌کنند فضای تهدید و ضدتهدید علیه ایران را تقویت کنند. ترامپ نیز با استفاده از ابزارهای تبلیغاتی وسیعی که در اختیار دارد، از تهدیدهای منطقه‌ای مانند بمب‌افکن‌های B۵۲ به ادعاهای بزرگ‌تر و گسترده‌تر روی آورده است.

فرماندهان ارشد سازمان هوافضای سپاه پاسداران اعلام کرده‌اند که ایران در توسعه برد موشک‌های خود با هیچ محدودیتی مواجه نیست و این موضوع، ادعاهای مطرح‌شده از سوی غرب را بی‌اساس می‌سازد.

با بهره‌گیری از فناوری‌های پیشرفته در حوزه موشکی و توانمندی‌های دفاعی، ایران بارها نشان داده که قادر است در شرایط حساس و متناسب با نیازهای استراتژیک، برد موشک‌های خود را به‌گونه‌ای تنظیم کند که اهداف مورد نظر را به‌دقت پوشش دهد.

افزایش آزمایش موشک‌های دوربرد توسط ایران به عنوان پاسخی قاطع به سیاست‌های فشار حداکثری و زیاده‌خواهی‌های آمریکا تلقی میشود. از سوی دیگر، استفاده ترامپ از ابزارهای رسانه‌ای برای ایجاد فضای تهدید و ارعاب، بخشی از استراتژی او برای جلب حمایت داخلی و بین‌المللی است. در این میان، نقش رسانه‌های غربی در شکل‌دهی به افکار عمومی و ایجاد فضای روانی پیرامون این تنش‌ها بسیار حائز اهمیت است.

دیپلماسی مقاومت ایران، که بر پایه ایستادگی در برابر فشارها و حفظ استقلال و عزت ملی و حفظ تمامیت ارضی کشور بنا شده است، تأثیرات عمیقی بر مسیر روابط و تنش‌ها با ایالات متحده داشته و خواهد داشت. این استراتژی، که در مقابل سیاست فشار حداکثری آمریکا شکل گرفته، تاکنون به ایران امکان داده تا ضمن نمایش قدرت منطقه‌ای، به دنبال حفظ منافع ملی در مذاکرات و تعاملات بین‌المللی باشد. اما مسیر آینده این تنش‌ها همچنان وابسته به عوامل زیر است:

۱. ادامه تحریم‌ها و تأثیر اقتصادی:

اگر آمریکا به سیاست تحریم‌های اقتصادی خود ادامه دهد، ایران ممکن است با گسترش تعاملات منطقه‌ای و تکیه بر کشورهای همسو، به دنبال خنثی‌سازی تأثیر این فشارها باشد. با این حال، آثار طولانی‌مدت اقتصادی همچنان می‌تواند بر رفتار دیپلماتیک هر دو طرف اثرگذار باشد.

۲. نقش بازیگران منطقه‌ای و بین‌المللی:

کشورها و قدرت‌هایی بزرگی مانند چین و روسیه می‌توانند نقش میانجی یا شریک استراتژیک برای کاهش تنش‌ها ایفا کنند. این تعاملات می‌تواند به شکلی مؤثر در موازنه قوا و هدایت روابط ایران و آمریکا به سمت تنش‌زدایی مؤثر باشد.

۳. نوسانات در ساختار داخلی آمریکا:

تغییرات در دولت و سیاست‌های واشنگتن می‌تواند رویکرد این کشور را نسبت به ایران تغییر دهد. انتخاب‌های سیاسی جدید ممکن است فضا را برای گفت‌وگو بازتر یا بسته‌تر کند.

۴. تعاملات نظامی و امنیتی:

نمایش قدرت نظامی ایران، مانند برنامه موشکی، می‌تواند به عنوان عنصری بازدارنده عمل کند، اما ممکن است تنش‌ها را نیز تشدید کند. این موضوع به مدیریت هوشمندانه و راهبردی بستگی دارد.

دیپلماسی مقاومت ایران، در کنار تعاملات بین‌المللی و منطقه‌ای، این قابلیت را دارد که مسیر تنش‌ها را به سمت کاهش و حتی همکاری مشروط هدایت کند. اما همه چیز به تصمیمات راهبردی هر دو طرف بستگی دارد. اگر مسیر گفت‌وگو باز شود و تعاملات بر پایه احترام متقابل شکل گیرد، احتمال کاهش تنش‌ها وجود دارد. در غیر این صورت، تنش‌ها ممکن است وارد فازهای جدید و پیچیده‌تری شود.