وقتی بازی استقلال و نساجی شروع شد، باران سیل آسایی می‌بارید. به طوری که تصاویر ارسالی تلویزیون هم مدام قطع و وصل می‌شد. در چنین شرایط آب و هوایی طبق عادت، منتظر دریاچه‌هایی بودیم که روی زمین چمن شکل می‌گیرد!

ورزشگاه وطنی قائمشهر سال‌ها برای برگزاری لیگ برتر مشکل داشت و به یاد داریم که نساجی مثل آواره‌ها از اصفهان و مشهد تا ساری و تهران، بازی‌های خانگی اش را برگزار می‌کرد. به یاد داریم که چقدر مصاحبه و انتقاد شد تا این چمن به لیگ برتر رسید.

در بازی مقابل استقلال، خوشبختانه کیفیت زمین چمن تا آخر مسابقه خوب باقی ماند. خوب از این بابت که حداقل شاهد دریاچه‌های مختلف در اینجا و آنجای زمین نبودیم که توپ مدام در میان آب گیر کند و بازیکنان بعد از هر تکل سرتا پا خیس و گل آلود شوند!

چقدر ما انسان‌های قانعی هستیم که به همین حداقل‌ها دلمان خوش است و سوال اینجاست که چرا برای همین حداقل ها هم مسئولان عزیز هیچ زحمتی به خود نمی‌دهند و هیچ تلاشی نمی‌کنند!