ماجرای احسان حدادی و شایعات اخیر چیست؟

 احسان حدادی بدون شک یکی از چهره های شاخص تاریخ ورزش ایران است که با استعدادی که داشت توانست در مهم ترین رشته بازی های المپیک به مدال نقره برسد. با گذشت ۱۲ سال از مدال او در لندن هنوز هیچ دوومیدانی کاری حتی به کسب مدال در این سطح از رقابت ها نزدیک نشده و بعید به نظر می رسد به این زودی ها نیز این اتفاق رخ دهد.

احسان این روزها نه در قامت مردی در دایره پرتاب که به عنوان رئیسی پشت میز حاشیه ساز شده است.

اگر ماجرای اعتراض کاندیداها به نحوه برگزاری مجمع و ادعای غیرقانونی بودن آن را کنار بگذاریم یکی از مهم ترین مباحثی که بیش از مسائل دیگر به چشم می آید مربوط به رفتار حدادی با ورزشکاران دوومیدانی است.

حدادی که روزی خودش یکی از بزرگترین ورزشکاران منتقد بود حالا کاری کرده که هیچ یک از دوومیدانی کاران جرات این کار را نداشته باشند. او در اولین نشست خبری خود به عنوان رئیس فدراسیون درباره حواشی ماه های اخیر فدراسیون صحبت کرد.

یکی از نکات قابل توجه این بود که حدادی در یک اظهارنظر جالب عنوان کرد :"اگر کسی در پارک خوب کار کند با افتخار او را به تیم ملی می‌آوریم. ما همه چیز را سر جای خودش قرار می‌دهیم. شاید بگویید چرا زمان خودت اینگونه نبود؟ بله، درست است کسی نبود گوش من را بگیرد. شاید اگر کسی هم گوش من را می‌گرفت، سه مدال المپیک می‌گرفتم. "

حالا که حدادی به آن سمت صندلی نقل مکان کرده می گوید کسی گوش مرا نگرفت! آیا آن زمان که برای خارپاشنه تضمین می خواست؛ برای هر ناکامی در المپیک و قهرمانی جهان کمردرد پا درد دست درد را بهانه می کرد کسی می توانست به او "تو" بگوید.

حدادی همان کسی است که در سال ۹۷ درباره اختلاف نظرش با مجید کیهانی رئیس وقت فدراسیون گفت: من در هفت ماهی که اردو بودم گفتم فقط ۲۵۰ دلار پول توجیبی به من دادند اینکه می‌گویند ماهانه ۲۰ هزار دلار و یورو هزینه کرده‌ایم به من که ندادند خرج اردو و مربی بوده است. حتی هزینه پزشک من را هم ندادند. فکر می‌کنم هزینه اردو و مربی هم در تمام فدراسیون‌ها وجود دارد و همه این کار را می‌کنند.

آن زمان اکثر رسانه ها و کارشناسان حق را به حدادی می دادند چرا که معتقد بودند با توجه به وضعیت حرفه ای جهان ورزش آن هم در رشته ای به مانند دوومیدانی فدراسیون باید از ملی پوش خود آن هم حدادی حمایت لازم را انجام دهد اما حالا چه شده که حدادی همه چیز را منوط به قاعده و قانون کرده است؟

دوومیدانی در حال حاضر هیچ ورزشکار سطح بالا ندارد که تفاوت فاحشی با بقیه نفرات داشته باشد و نادرست نیست که بگوییم پیست برای ایران کاملا خالی است. نه فقط از نظر ورزشکار که حتی از نظر ساختار و امکانات هم دوومیدانی ایران بسیار عقب است و حتی نفراتی هم که در تهران تمرین می کنند از نظر در اختیار داشتن امکانات اوضاع خوبی ندارند. حالا فدراسیون معتقد است که قهرمان کشور باید مورد حمایت هیات قرار بگیرد. به کلیت این نظر و دیدگاه نمی توان ایرادی وارد دانست اما سوالی که پیش می آید این است که دوومیدانی به مانند کشتی چندین و چند ورزشکار سطح بالا دارد؟ آیا هیات ها توانایی لازم برای پرورش استعداد ها را دارند؟ فدراسیون همین امروز هم برای انجام بسیاری از کارها و فراهم کردن امکانات دچار محدودیت است چه برسد به هیات ها!

کسی که قهرمان کشور شده آیا در هیات خود فرصت پیشرفت دارد؟ آیا مربیان با سطح فنی بالا هستند که او را برای رسیدن به ورزشکاری در حد مدال آوری در قاره آماده کند؟ کدام امکانات خارج از فدراسیون در اختیار افراد قرار دارد که بتوانند با آن سطح خود را بالا ببرند و به تیم ملی برسند؟

حدادی بعد از نقره المپیک هیچ گاه نزدیک به مدال جهانی یا المپیک هم نشد اما هیچ فدراسیونی جرات این را نداشت که به برنامه های پرهزینه او "نه" بگوید. حتی روسای کمیته ملی المپیک نیز همیشه پشت ناکامی های او ایستادند هرچند که او حالا می گوید اگر مثل سال ۲۰۰۸ از من حمایت می شد بازهم مدال می گرفتم!

آن زمان که حدادی در ریو ناکام محض بود و ادعای عجیب و سوال برانگیز استفاده از ۶۵ آمپول را هر ۳ روز یک بار داشت کسی به او خرده می گرفت یا به قول خودش گوشش را می گرفت چه رفتاری داشت!؟ آیا نه اینکه مثل همیشه می گفت من "بچه پررو"ی ورزش ایران هستم. هیچ یک از این ها حمایت نیست!؟ بعد از ریو و توکیو کدام وزیر و رئیس کمیته ملی المپیک علیه حدادی مصاحبه کرد؟ بعد از رتبه های دو رقمی و بالای بیست در رقابت های جهانی و المپیک چه مسئولی به حدادی حمله کرد؟ هیچ کس.

نایب قهرمان المپیک لندن که امروز می گوید "آمریکا آش دهان سوزی هم نبود و اتاق های آفتاب انقلاب از آن جا بهتر است" تا آخرین روزی که به جای کت و شلوار ریاست، لباس تیم ملی را برتن داشت بیش از آن که آفتابِ ایران را ببینید در کمپ های خوش آب و هوای آمریکا به خصوص چولاویستا تمرین می کرد.

لازمه ورزش حرفه ای و قهرمانی، هزینه و داشتن امکانات است اما چطور می شود که آن زمان حدادی دائما آمریکا بود اما حالا آنجا آش دهان سوزی نیست!؟

اگر به عقیده او در آلمان، آفریقای جنوبی و سن دیگو آمریکا به غیر از ورزشکاران ملی افراد دیگر اجازه حضور در کمپ را ندارند، امکانات بیرون از فدراسیون و در شهرستان ها را دیده است!؟ کدام قسمت از سیستم دوومیدانی ایران شبیه به آلمان و آفریقای جنوبی است؟

صحبت های احسان حدادی کاملا درست است اما برای همان جایی که می گوید آش دهان سوزی نیست کارایی دارد و برای کشوری که در دوومیدانی اش نه پول هست، نه اعتبار و نه امکانات صحبت از این مسائل شوخی و شعار است. برای رسیدن به آن روز مسیر طولانی وجود دارد که راهش این مسیری نیست که حدادی می رود.